Liefste Vlaanderen,
Ik ben je altijd trouw geweest. Ik heb altijd binnen je grenzen gewoond. Ik ben dan wel even in Brussel gaan studeren, maar daar voerde ik mijn studies in de Vlaamsche taal. Mijn postadres stond in ‘s lands oudste stad, iedereen welbekend van de verplichte schoolreizen naar het antieke Tongeren. Ik heb vrienden over de taalgrens die ik graag bezoek en ik spreek regelmatig die andere landstaal, maar Vlaanderen - laten we eerlijk zijn - jouw taal is mijn moedertaal. Ik denk, droom en vloek in het Vlaams. Eerlijk waar, het is geen Nederlands pur sang dat over mijn lippen rolt, het is Vlaamsch! Volg ik schrijfcursussen om mijn kunnen te verbeteren, dan begrijpen de Nederlandse studenten er geen jota van. Correctie! Ik wilde natuurlijk zeggen dat ze er geen bal van snappen.
Vlaanderen, ik behoor tot jou, maar dat bezorgt me een dubbel gevoel. Ik zie vlaggen aan de gevels van mijn buren hangen, met jouw zwarte leeuw die zijn scherpe klauwen toont. Die buren zijn niet blij met de regering die we hebben, met de beslissingen die getroffen worden. Ze zwaaien met je vlag, ze protesteren en halen uit naar niet-Vlamingen – vooral als ze niet wit genoeg zijn – maar liefste Vlaanderen, zeg eens eerlijk… Do you care? Als centraal gelegen, meertalig grondgebied met internationale relaties weet jij toch beter?
Meertalig? Ja, Vlaanderen, je spreekt vele talen. Naast het Nederlands, het Engels en vaak ook het Frans spreek je eveneens een mondje Westvloams, Gentsch, Antwaarps en Liiiiiiiimburgs. Zo’n polyglot heeft geen nood aan chauvinisme. Jij bent een Wereldburger! Je geeft Amerikanen en Fransen het nakijken, want je accent is subtiel en discreet als je andere talen spreekt. Je beweegt je makkelijk in alle kringen.
Je bent flexibel.
Je bent onmiskenbaar.
Maar Vlaanderen, je loopt gevaar. Kleine kankergezwellen duiken hier en daar op en bezoedelen je landschap van lage land. Daarom smeek ik je, liefste Vlaanderen, zoek hulp! De kankergezwellen worden groter en talrijker. Ze vervuilen je lucht en je grondgebied. Ze spuwen haat en negativiteit in je bloedbaan. Ze verzuren je en veranderen je van een heerlijk verkoelend biertje tot bitter azijn. Geef toe, Vlaanderen, diep vanbinnen ben je een Bourgondiër, geen asceet. Laat het azijn aan je voorbijgaan en slurp dat heerlijke schuimlaagje van je biertje op.
Laten we een tafel dekken met tomatensoep met balletjes, romige Gentse Waterzooi, gegratineerd witloof, konijn met pruimen, Mechelse koekoek, stoofvlees in bruin bier, vol-au-vent, mosselen in witte wijn en een tomate-crevette van onze Noordzee. Chocomousse van Belgische chocolade, Antwerpse handjes en Gentse cuberdons als dessert of tussendoortje, tezamen met Hagelandse wijnen, een frisse kriek en Hasseltse graanjenever om de dorst te lessen.
En midden op de tafel? Een sappige blanc bleu belge met frietjes en een slaatje. Genoeg om van iedere zuurpruim een volleerde hedonist te maken.
Make food, not war, mijn liefste Vlaanderen.
We zijn te klein om de Trumps en de Macrons van de wereld aan te kunnen, toch binnen het speelveld van de media, maar laat ze maar een poepie ruiken wat het levenskwaliteit betreft. We hebben wat zij niet eens kennen. We hebben klasse, innovatie, levenswijsheid, taalvaardigheid en culinaire hoogstandjes die luidruchtige cultuurbarbaren niet in staat zijn te appreciëren.
Make America great again? Ja ja, manneke, ge zijt braaf. Ken je Vlaanderen al? Daar leef en eet je beter dan in alle McDonald’s en Wendy’s tezamen. “Mister Trump, please feel free to visit Flanders. We’ll be sure to show you a good time.” Wie weet krijgen we zelfs Melania aan het lachen.
Liefste Vlaanderen, ik zou zeggen: meer lol, minder azijn. En lang leve de biertjes.
Wat denk je, Vlaanderen, hebben we een nieuwe slogan?
Lieve groeten,
Ellen